Bir Fırtına Hali

Nasıl başladı,unuttum diyemiyorum. Sanki nefesini tutmuş,küçük bir çocuk gibi bakıyordun. Gözlerin kitap gibiydi ama konuşamıyordun. Seni okumak mı gerekiyordu,hiç bilmiyorum. Şimdi bu satırları yazıyorum,kırık bir kalp ile. İnsanların ve senin anlamasını hiç beklemiyorum. Zaten benim hikayemde bir varsın,bir yoksun. İnan ki bende çok yoruluyorum. İlk arkana yaslanıp,güneşli birgün de. Takılı kalmış gözlerin sadece bende. Utancım dengemi şaşırıyor,adımlarımı kaybediyorum. Seni görmek çok güzel ama kendimi unutuyorum. Bu uzun uzunca geçirdiğim sefil zamanı unutturdun bana. Tam olamadın ama ismin yerleşti aklıma. Unutamam dediğim herşeyi unutturup, Konuk oldun hayatıma.Teşekkürler sana... Yalınım çok yalın,kaçmışım hayallerden bir süre... Beni reddettiğin o günden beri hem de... Bazen bir kelime yeter hayalden gerçeğe, Bu yolculuk benim ruhum,bedenim ve senin gerçeğinle... İnan bekledim,umutlandım olmadı. Diyorum ki belki zaman,belki bu bir son. Kabullendim artık olmadığını, Şeref duydum

Selamlar... Seval ben. Bu blogta yazdığım şiir,söz,deneme yazıları dışında başka bir içerik bulunmayacaktır. Yolunuz düşerse ve ortaksa sahip olduğumz bazı şeyler,ne mutlu bana... Sevgi ile kalın...